Алма бөртеге язмалары

Желтые листья — слезы деревьев,
Плач по невозвратной их красоте,
Как листья, перед моими глазами
Они все мелькали — не те и не те.
Потом же был ты, такой непохожий,
Янтарная искра на сером песке.
Не знаю сама, как это случилось,
Ты — лишь один, остальные — не те.

О лживое творение природы,
У твоего лукавства нет границ,
Какую бездну фальши и коварства
Скрываешь ты под веером ресниц.
Изменчивая, вкрадчивая нежность,
Холодная зеленая вода,
И первый запах самых первых листьев,
И настороженная тишина.
Туман — твой спутник, сумерки — обитель,
А сам ты как тяжелый сон.
Идешь по улице, идешь и улыбаешься,
Ты — человек-хамелеон.

Төшемме бу, әллә өнемме?
Бүген дөньядагы соңгы көнемме?
Керфек очларыма кунган ак күбәләк
Үлем фәрештәсе түгелме?

Сабырлык киткән дөньяда,
Мәрхәмәт югалган шәһәрдә
Яңгырлар гына чын иптәшләр,
Чәчәкләр генә чын сердәшләр.

Фәрештә утырткан гөлләрне
Рәхимсез тәгәрмәч изгәндә,
Әйт әле, син ниr дәшмәдең,
Битараф карадың тәрәздән?

“Мин генә үзгәртмәм дөньяны!
Мин аның бер нәни валчыгы!”
Әйт әле, татлымы күз яше?
Ясалма елмаю ачымы?

Гаепне аудардың заманга,
“Миннән бит берни дә тормый!”
Гаепсез санасаң үзеңне,
Намусың җанны ник тырный?

Хәсрәтләрне ярсу елга итеп агыздык,
Күктә яңа өмет йолдызларын кабыздык,
Тик күз яше белән юып күңел чистармады:
Юшкын булып төпкә ятты явызлык…